Shot fic kyuhae รักเกิดในตลาดสด

ข้อมูลเบื้องต้น

 
   
 

B B

Music Playlist at MixPod.com

เนื้อเรื่อง

อัฟแล้ว100%

 

 “ปลามั้ยครับ สดๆจากทะเลเลยนะครับ เร่เข้ามาเลยครับบบ”หนุ่มน้อยหน้าตาน่ารักหน้าชังกำลังตะโกนเรียกลูกค้าเข้าร้าน 

“ปลาตรงนี้ขายยังไงจ๊ะพ่อหนุ่ม”

“อ๋อ ตรงนี้กืโลละ4000วอนครับ”

“งั้นป้าขอสองกิโลนะ วันนี้แขกเยอะหน่อยที่บ้าน ”

“ฮะ เดี๋ยวผมจัดให้นะครับ ญาติคงมาบ้านคุณป้าล่ะสิฮ่ะซื้อของเต็มมือเลย”ร่างบางชั่งปลาไป พลางชวนลูกค้าวัยกลางคนคุยไปด้วย

“คึคึ อย่าเอ็ดไปล่ะ พอดีวันนี้มีชุมนุมรำพัดที่บ้านป้าน่ะ ปิดเทอมพอดีเลย พวกแม่บ้านเลยว่าง”คำพูดของลูกค้าวัยกลางคนเล่นเอาทงเฮถึงกับตาโต

“อ่า..แล้วคุณป้าไม่กลัวตำรวจหรอฮะ”

“ฮ่าๆๆๆ สามีเป็นตำรวจน่า เราเล่นกันขำๆ ป้าบอกสามีไว้แล้วขำๆ”คุณป้าว่าพลางยกมือปิดปากหัวเราะเบาๆ(ฟิคเรื่องนี้เพียงแค่สมมุตขึ้นเหตุการณ์ทุกเหตุการณ์เกิดจากความบ้าของผู้แต่ง)

ทงเฮได้แต่ยืนมองลูกค้าวัยกลางแล้วแอบปวดเหงื่อเบาๆ(ทงเฮ/ คนแบบนี้ก็มีด้วยแฮะ)

“ปลาได้แล้วฮะป้าผมแถมให้สามสี่ตัวนะฮะ กลัวจะมีขาเพิ่มเอ้ย กลัวทานกันไม่พอน่ะฮะ”ทงเฮรีบพูดตัดบทก่อนที่อบายมุขทั้งหลายจะซึมเข้าสู่ฟิกใสๆตอนนี้

“ขอบใจจ๊ะพ่อหนุ่มหน้าตาน่ารักแถมใจดีอีกต่างหากไว้ป้าจะมาอุดหนุนใหม่นะ”

“ฮะ”ทงเฮส่งยิ้มตาหยีให้กับลูกค้าก่อนจะหันไปตักน้ำแข็งมาใส่ถาดปลาของตนต่อ แต่ทว่าเสียงกวนประสาทจากชายหนุ่มที่มาเยือนแผงปลาตนนั้น เรียกความสนใจให้ตนต้องหันไปมอง

“หมวยน้อยจ๋า ขายปลาไม่เหนื่อยไปหรอ? มานั่งชิลๆเป็นเจ้าของหัวใจพี่สบายกว่าเยอะนะ แถมไม่ต้องไปเหนื่อยตบตีแย่งชิงกับใครด้วย เพราะใจพี่มีหนึ่งที่ไว้ให้หมวยคนเดียว”ร่างสูงที่พูดจาเสี่ยวชวนอ๊วกเลอะตลาดยืนดูดชานมไข่มุกดังจ๊วฟๆพลางยักคิ้วกวนๆมาให้

หน๋อย ไอ้แปะเกรียนขายหมู เสี่ยววอนโดนทีนแต่เช้า

“กลับแผงไปช่วยเตี่ยแกขายหมูไปไอ้แปะเกรียน” หนุ่มน้อยที่ได้ฉายาว่าหมวยจากคนร่างสูงหันไปตวาดใส่ผู้มาเยือน

“โหยย แรงอ่ะปากจัดแบบนี้เดี๋ยวปั๊ดจับจูบจ๊วฟๆๆให้เลือดออกเลย”คยูฮยอนยังคงพูดจายียวนกวนประสาทใส่คนตัวเล็กกว่าข้างหน้า

“จูบมึดขอดเกร็ดปลาของฉันก่อนมั้ยไอ้แปะได้เลือดไม่แพ้กันเผลอๆเยอะกว่าอีก”ปากก็ว่าส่วนมือก็ยกมีดขึ้นมาขู่ฟ่อๆแต่มึหรีอที่คนตัวสูงที่หยิบเอาความกวนประสาทจากท้องแม่ออกมาเต็มสตรีมจะกลัวพ่อค้าขายปลาตัวน้อยๆ

ขนาดหมูยังตัวใหญ่กว่าปลาเลย(เพื่อ?)

“โหดแบบนี้พี่ไลค์มากๆ.. ถูกใจเห็นเธอแล้วต้องกดไลค์ ~ฮ่าๆๆๆตัวเล็กปากจัดแบบนี้เหมาะที่จะมาครองใจดวงน้อยๆของพี่คยูยิ่งนัก”

“ได้เถิกกกขายหมู!!!”

“โอ๋ๆๆๆไม่แซวล่ะๆ แค่จะเอานี้มาให้”ร่างสูงว่าพลางยื่นแก้วชานมไข่มุกอีกแก้วให้ร่างเล็กที่กำลังทำหน้าบูดบึ้งขัดกับใบหน้าที่น่ารักอยู่ตรงหน้า

“ฉันมีปัญญาเดินไปซื้อกินเองได้!”

“ฉันก็แค่เห็นแผงนายลูกค้าเยอะตั้งแต่เช้ามืดคงจะวุ่นวายไม่มีเวลาซื้อกินฉันเลยซื้อมาเผื่อ”

“ไม่หิว”

“ทำปากดีไปเถอะไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เปิดร้านตอนตีสามไม่ใช่หรอ?”คำพูดของร่างสูงทำเอาทงเฮต้องหันไปมอง

“นายรู้ได้ไงว่าฉันยังไม่กินอะไร?”

“ก็ฉันนั่งมองนายอยู่ตลอดนี่นา”คำพูดนั้นเล่นเอาใบหน้าน่ารักแต้มสีชมพูอ่อนๆถึงจะเขินแค่ไหนก็ห้ามให้มันรู้ว่าเราหวั่นไหวๆ

“ถ้าไม่มีอะไรทำน่ะ ฉันแนะนำให้แกกลับแผงไปขายหมูซะดีกว่ามานั่งมองคนอื่นเหมือนโรคจิตแบบนี้”

“ใช่ฉันว่านายกลับไปขายหมูเถอะมายืนทำด๊วกอะไรตรงนี้วะ”ร่างสูงที่พึ่งเดินเข้ามาใหม่เอ่ยขึ้น

“ฉันยืนคุยกับแฟนฉันแกมาเจ่อทำไมว่ะไอ้ตี๋ กลับไปไถ่นาหว่านข้าวเข้าโรงสีแกเถอะ”

“พูดให้ดีนะเว้ย บ้านฉันขายข้าวไม่ได้ทำนาแล้วฉันก็ไม่ใช่ควายด้วย”

“มันก็คือๆกันนั้นล่ะ”

“ไม่เหมือนกันเว้ย”

“โอ้ย คิบอม ไอ้แปะ หยุดเถียงกันได้มั้ย”ทงเฮหมดความอดทนกับคนตัวสูงหน้าแผงทั้งหลายโตแต่ตัวกันจริงๆนิสัยยังกับเด็ก

“ 2มาตรฐานอ่ะ  ทีกับไอ้ตี๋อู้งานไถมาม่อแฟนคนอื่นกลับเรียกชื่อ ทำไมกับสามีตัวเองกลับเรียกไอ้แปะล่ะน้องทงเฮ”

“ฉันจะเรียกใครยังไงเรื่องของฉัน อ้อแล้วเลิกยัดเยียดความเป็นสามีมาให้ฉันด้วย  แล้วคิบอมนายมาทำอะไรน่ะ”ร่างบางหันหน้าหนีจากคยูฮยอนที่กำลังยืนเรียกร้องสิทธิ์ของตนเองอยู่

“คือฉันจะมาซื้อปลานะทงเฮ ขอปลากะพงตัวใหญ่ๆสักสามสี่ตัวนะ แล้วก็ เอ่อ ปลาไอ้นี้สัก เอ่อ3กิโลนะ”

“โห นายซื้อไปทำไมเยอะแยะเนี้ย”

“เอ่อ คือ”คิบอมได้แต่คิดในใจ(เอาไงดีว่ะจะให้บอกรึไงว่าไม่ได้ตั้งใจซื้อปลาแต่จะมามองหน้าหวานๆของคนขายต่างหาก)

“เอ่อ คือจะเอาไปเลี้ยงพระน่ะพอดี...วันนี้ตรุษจีนที่บ้านน่ะ ”คิบอมได้แต่ตอบตะกุกตะกักโดยไม่ได้ทันคิดว่าสิ่งที่ตัวเองพูดไปนั้นมันทำให้ไอ้แปะขายหมูแทบสำลักชาไข่มุกที่กำลังดูดอยู่พอดี

“ฮ่าๆๆๆๆ ไอ้ตี๋ตรุษจีนบ้านแกเดือนมิถุนาหรอว่ะจี้เป็นบ้า กร๊ากกกกๆ”

“ตลกพอยังคุณลูกบังเกิดเกล้า!!!”ร่างสูงอวบของเจ้าของแผงหมูฝั่งตรงข้ามเดินมาท้าวเอวหยุดมองเจ้าลูกชายตัวดีทียังไม่รู้ชะตากรรมของตัวเอง บังอาจหนีแผงมายืนหัวเราะจนตัวงอนี่ถ้ามันลงไปนอนได้มันคงลงไปนอนขำกลิ้งวาดพื้นตลาดแทนคนทำความสะอาดแล้ว

“ฮ่าๆๆๆ ยังๆจี้เป็นบ้าเลยว่ะ  กร๊ากกๆๆ กรามแทบค้างง  ชิงร้ายชิงล้านที่ว่าฮายังจี้ไม่เท่าคำตอบไอ้ตะ  อ๊ากกกกเตี่ยย”

“เออฉันเตี่ยแกเอง !นึกว่าจะขำจนจำพ่อตัวเองไม่ได้แล้ว”ชินดงว่าพลางตบหัวลูกชายไป1ป๊าปใหญ่ จนทงเฮถึงกับผงะส่วนคิบอมแอบหลุดขำน้อยๆและแอบสะใจลึกๆ

ขำฉันดีนัก!

“เตี๋ยเจ็บนะ!!!!มือหนักชะมัดแรงคนหรือแรงช้างว่ะ”

“นี่แกพูดว่ะกับเตี่ยแกหรอฉันเป็นผู้ให้กำเนิดแกมานะเว้ย!เอาไปกินอีกสัก2 3ป๊าปนะ”ชินดงดุลูกชายแล้วประเคนฝ่ามืองามๆลงบนหัวลูกรักอีกสองสามทีและอาจะถึง10ทีด้วยซ้ำถ้านาริไม่เช้ามาห้าม

“เฮียย พอแล้วลูกเจ็บนะ โอ๋ลูกม๊าเจ็บมากมั้ยลูก”ผู้เป็นแม่เดินเข้าไปกอดโอ๋ลูกชายสุดรักส่วนเจ้าลูกชายก็เอาแต่ร้องโอ๊ยๆๆอ้อนแม่

“นาริก็ไปให้ท้ายลูกมันซะแบบนี้ไง มันเลยเอาแต่ถียงเฮียปาวๆ”

“เอาน่าเฮียไว้ไปคุยที่แผงเราเถอะ เอ่อทงเฮจ๊ะอาขอโทษนะจ๊ะที่คยูกับเฮียมาเสียงดังที่หน้าแผงเรา”

“ไม่เป็นไรฮะอานาริ”

“อื้ม อาก็ขอโทษด้วยเหมือนกันนะทงเฮ ไปๆๆๆไอ้ลูกตัวดีกลับไปเฝ้าแผง”

“โหยเตี๋ย เฝ้าแผงเฝ้าเมื่อไหรก็ได้ แต่ตอนนี้ผมต้องเฝ้าเมียก่อน”ร่างสูงว่าพลางหันไปมองร่างบางก่อนจะขยิบตาเป็นของแถม

“ไอ้เด็กแก่แดด พึ่งขึ้นมหาลัยปี2แกจะหาเมียแล้วหรอ ก่อนจะหาเมียแกไปหาเงินเข้าบ้านก่อนเถอะ”ชินดงบอกลูกชายก่อนจะดึงหูเจ้าตัวดีกลับแผงฝั่งตรงข้ามจนร่างสูงเซไปตามแรงดึงถึงจะเจ็บตัวมากแค่ไหนคนเจ้าเล่ห์ก็ยังมิวายทิ้งระเบิดความเขินไว้ให้ทงเฮอีกชุดใหญ่แถมสะเก็ดระเบิดความเขินยังแผ่กระจาย ไปยังแม่ค้าสาวๆทั้งหลายรวมไปถึงลูกค้าในตลาดที่กลายมาเป็นพยานรักของเมะขายหมูกับเคะขายปลาโดยไม่รู้ตัว

“อู๊ยยเตี่ย เบาๆ  นี่ทงเฮฟังฉันดีๆนะ ฉันรักนาย รักนายจริงๆยกโทษให้ฉันแล้วเรามาคบกันเถอะ!!!!!!!!!!”

แว๊กกกกกกไอ้แปะบ้าแกพูดอะไรออกมา-///////////////////////////-

ทงเฮได้แต่ยืนอึ้งโดยไม่รู้เลยว่าหน้าเขาตอนนี้มันแดงยิ่งกว่าผลมะเขือเทศสุกซะอีก ถึงปากจะเถียงกันทุกวัน ด่ากันทุกทีที่เจอหน้า แต่เวลาเขาไม่เจอไอ้แปะเกรียนหรือไม่ได้ยินเสียงมันสักวันหัวใจมันเงียบเหงาหดหู่แปลกๆ มันแปลว่า ชอบรึป่าวนะ*-*

มันใช่รึป่าว? ทงเฮได้แต่ยืนเหมือนจิตไม่ได้อยู่ในตัวเหมือนมันลอยออกไปที่ไหนสักแห่ง คำสารภาพรักกับคำขอคบจากร่างสูงมันยังคงดังก้องอยู่ในหู(ไม่ก้องก็แปลกเล่นตะโกนซะลั่น) จริงๆแล้วเขากับคยูฮยอนรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กแถมยังเป็นเพื่อนเล่นกันซะได้ซ้ำ(คยูฮยอนเกิดก่อนทงเฮ1 ปี) เพราะชินดงพ่อของคยูฮยอนกับลีทึกพ่อของทงเฮนั้นเป็นเพื่อนรักและต่างช่วยเหลือกันมาตลอด ถ้าทั้งคู่จะคบกันมันก็ไม่ผิดเลย แต่เพราะมันมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ทงเฮโกรธไอ้แปะนั้น!

มันผิดมาก ผิดแบบไม่หน้าให้อภัย!

ทงเฮตบแก้มตัวเองเบาๆสองสามทีเพื่อเรียกสติคืนกลับมา

“ทงเฮ”

“ฮะ หือ อะ ไรหรอ ไอ้แป... เอ้ย คิบอม”

บ้าจริงทำไมถึงหลุดเป็นไอ้แปะมาได้นะ...ฉันคงไม่ได้เอาแต่คิดถึงหมอนั่นใช่มั้ย?ไม่จริงง ไม่จริงฉันเหม็นขี้หน้ามันจะตายไป!

“ขนาดหมอนั่นกลับแผงไปตั้งพักนึงแล้ว แต่นายยังคิดถึงหมอนั่น”

“ไม่ใช่สักหน่อยคิบอม”

“นายแน่ใจนะว่าไม่ใช่?”

“ใช่ แน่ใจคงเป็นเพราะหมอนั่นชอบกวนประสาทฉันมากเกินไปน่ะ ฉันเลยเบลอๆ” แถไปได้อีกนะลีทงเฮ

“หรอ แต่ฉันก็อดอิจฉาหมอนั่นไม่ได้ หมอนั้นได้อยู่ในความคิดนายตลอดเวลา ”คิบอมว่าพลางส่งยิ้มบางๆมาให้ทงเฮ

“ทำไมล่ะ?ไม่เห็นต้องไปอิจฉาเจ้านั้นเลย”

“อิจฉาสิ ฉันอิจฉาหมอนั้นมาก”

“?*?”

 “ทั้งๆที่นายพูดดีกับฉันมากกว่าหมอนั้น ทั้งที่ฉันได้แต่รอยยิ้มเป็นมิตรจากนาย หมอนั้นกลับได้แต่ใบหน้าบูดบึ้งกับคำพูดไม่ดีจากนายไป แต่กลับมีชื่อของหมอนั่นวนเวียนอยู่ในหัวนายตลอด ทั้งที่”

“!!!”

“ฉันก็ชอบนายเหมือนกัน แต่ฉันกลับไม่ใช่คนที่นายนึกถึง”
-----
ทงเฮยืนนิ่งด้วยความตกตะลึง คิบอมชอบเขา!

“คิบอม นายอย่าล้อเล่นสิ”

“ฉันพูดจริงนะ ฉันชอบนายจริงๆ”คิบอมยืนยันคำพูดของตัวเองด้วยแววตาที่จริงจังจนทงเฮเองเริ่มอึดอัดและไม่เข้าใจตัวเอง

เขาเองคิดกับคิบอมเหมือนคนหนึ่ง ส่วนไอ้แปะนั้นเขาเหม็นขี้หน้ามันจะตายไปไม่เคยพูดดีกับมันเลยแต่ทำไมเขาถึงเขินคำสารภาพรักของหมอนั่นไปได้ สับสนตัวเองจังเว้ยยยย

 “คือฉัน...ฉัน ไม่ได้คิดอะไรกับนายเกินเพื่อน.”

“อื้ม  ฉันรู้แล้วล่ะฉันแค่อยากจะบอกให้นายรู้ไว้ ฉันไม่หวังให้นายมารับรักฉันหรอก เพราะลึกๆในใจนายแล้วคงมีแต่คยูฮยอนสินะ”

“ไม่ใช่ ฉันไม่ได้ชอบไอ้แปะนั้นนะ”

“นายชอบเขาทงเฮ เพียงแค่นายไม่รู้ใจนายเท่านั้นล่ะ”

ไม่นะ เขาไม่ได้ชอบหมอนั้นหรอ ไม่จริงๆๆๆๆ

“ฉันบอกนายแค่นี้ล่ะทงเฮ นายควรจะยอมรับได้แล้วนะว่านายชอบหมอนั้น ขอให้รักกันนานๆนะ ”

สุภาษิตของซีรีย์เกาหลีและฟิกเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า พระรองมักจะแสนดีเสมอและคิบอมเองก็เป็นหนึ่งในนั้น คิบอมส่งยื้มบางให้กับทงเฮก่อนจะเดินออกมาจากหน้าแผงแต่ก่อนจะออกไปคิบอมทิ้งคำถามที่ไม่รู้จะชวนสงสารหรือจะขำดี

“ทงเฮที่ไหนมีน้ำใบบัวบกขายมั้งนะฉันจะไปดื่มย้อมใจสักหน่อย อย่างน้อยคนอกหักก็ต้องดื่มย้อมใจจะได้ครบสูตรคนอกหัก กระซิกๆ ฉันอยากอกหักแบบไม่พึ่งของมึนเมา”

ตลอดเวลาที่ทงเฮนั่งขายปลา ในหัวสมองของเขาเก็บคำพูดของคิบอมมาคิด

“อื้ม  ฉันรู้แล้วล่ะฉันแค่อยากจะบอกให้นายรู้ไว้ ฉันไม่หวังให้นายมารับรักฉันหรอก เพราะลึกๆในใจนายแล้วคงมีแต่คยูฮยอนสินะ”

“นายชอบเขาทงเฮ เพียงแค่นายไม่รู้ใจนายเท่านั้นล่ะ”

เหอะ ไอ้แปะขายหมูนั้นนะ ไม่จริงๆ ฉันเหม็นขี้หน้ามันจะตาย...ทงเฮสะบัดความคิดออกจากหัวก่อนจะหันไปตักน้ำแข็งใส่ปลาต่อแต่ทว่าการเจรจาซื้อขายหมูฝั่งตรงข้ามเล่นเอาทงเฮหูผึ่ง

 “พ่อค้าจ๊ะ ขอแบบติดมันนิดนะ”

“ได้ครับนูน่าคนสวย ว่าแต่จะเอาแบบติดมันหรอครับ ไม่สนใจแบบหมูติดหัวใจผมมั้งหรอครับ” แหวะ ไม่เห็นจะสวยเลย ตาก็เล็กหน้าอกก็แบนแล้ว?นูน่าหรออายุปาเข้าไปจะสามรอบแล้วหมอนั้นยังเรียกนูน่า ชิส์เคืองอยากมีเมียแก่นักหรอไอ้แปะ บอกรักฉันอยู่หยกๆแต่แกดันไปม่อสาวแก่ต่อ

แล้วทำไมเราต้องเคืองด้วย นะทงเฮ...หรือเราจะชอบมันจริงๆบ้าน่า..คงเป็นเพราะเราเหม็นขี้หน้าไอ้แปะต่างหาก เราเลยต้องเคืองมัน ใช่ มันต้องใช่อย่างหลังแน่ๆเราไม่ได้ชอบมันหรอก

“แหม๋ พ่อค้าร้านนี้ปากหวานจังงไว้จะมาอุดหนุนบ่อยๆนะ”หญิงสาวคนนั้นรับถุงพลาสติกที่บรรจุหมูจากคยูฮยอนมาถือไว้

“ครับผม ขอบคุณนะครับนูน่า อ๊ะ เดินตรงนั้นดีๆนะครับระวังลื่น ลื่นหัวใจของผมที่“”ละลายอยู่ตรงนั้น คึคึ”

 “-/////////-”ทงเฮนั่งมองนูน่าคนสวย(?)ของไอ้แปะที่เดินแก้มแดงผ่านหน้าแผงของเขาไป

เพี้ยง ขอให้เดินไปลื่นหัวใจไอ้แปะนั้น ลื่นๆๆ ลื่นจนตกท่อตายไปเลย เหอะ

“โอ้ ทงเฮลูกรักของป๊า ป๊ามาแล้วว อ้าวทำไมหน้าบูดเป็นปลาท้องเสียแบบนั้นล่ะลูกขายไม่ดีหรอ?”ลีทึกที่กลับมาจากการไปเดตที่ร้านติ่มซำยามเช้ากับฮีชอลเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินไปลูบหัวลูกชายตัวเล็กที่นั่งหน้าหงิกงออยู่

“หรือทงเฮจะไม่สบาย ไหนน้าจับตัวหน่อยสิลูก”ฮีชอลเดินเข้าไปคลำตามตัวแล้วแตะไปที่หน้าผากมน ถึงเขาจะเป็นถึงเจ้าของตลาดแต่เขาไม่เคยถือตัวและหยิ่งเลยแถมใจดีอีกต่างหากคนในตลาดจึงรักและชอบฮีชอลมาก โดยเฉพาะลีทึก

“ผมไม่เป็นอะไรหรอกฮะ น้าฮีชอล ขอบคุณฮ่ะ ป๊ามาแล้วดีเลยเฝ้าแผงไปนะผมจะออกไปหาซองมินหน่อยอยู่ตรงนี้เบื่อจะแย่แล้ว เจอแต่หน้าแปะๆไม่เจริญหูเจริญตาเลยย”ทงเฮหันไปแควะคยูฮยอนพร้อมโปรโมชั้นแลบลิ้นใส่1ที ก่อนจะเดินหมุนตัวเล็กๆออกจากแผงไป

“ทงเฮนี่น่ารักนะฉันอยากได้มาเป็นลูกจัง” ฮีชอลเอ่ยขึ้นอย่างเอ็นดูเด็กสดใสร่าเริงแบบนี้ทำอะไรก็น่ามองไปหมด

“ตอนนี้ทงเฮก็เหมือนลูกของฮีชอลจ๋าแล้วนะ หรือถ้าฮีชอลจ๋าอยากได้ทงเฮเป็นลูกจริงๆก็รีบแต่งงานกับทึกจ๋าสิ”

“-////////////-พอเลยยฉันเขินไปก่อนนะ ฉันต้องไปทำธุระที่ธนาคารต่อ”ฮีชอลว่าพลางทุบไหล่ลีทึกไปหนึ่งทีอย่างเขินๆก่อนจะเดินหนีออกไปอย่างอายยย

น่ารักจริงๆนางฟ้าของทึกจ๋า

~~~~~~ ~~~ ~~~ ~~~ ~~~ ~~~ ~~~ ~~~ ~~~ ~~~

 ร้านกาแฟPink minMIN

“เฮ้ยจริงอ่ะทงเฮ หมอนั่นมันบอกรักนายกลางตลาดหรอ?”

“ใช่ ตะโกนลั่นเลยล่ะแม่ค้าพ่อค้าหลายสิบลูกค้าอีกเป็นร้อยย ฉันอายมาก”

“อายหรือเขินกันแน่อะแก แกชอบหมอนั่นไปแล้วแน่ๆ ”เพื่อนตัวอวบว่าพลางใช้นิ้วเรียวบิดแก้มเพื่อนรักเบาๆ

“เรื่องนี่ไงที่ฉันกลุ้ม ฉันเลยต้องมาหานายอ่ะ ”

“แล้วนายจะกลุ้มทำไมถ้านายชอบหมอนั้น แล้วหมอนั้นก็ชอบนาย  แบบนี้เส้นทางรักสวยหรูแน่นอน”

“สวยตรงไหนล่ะซองมิน เกิดถ้าฉันคบกับหมอนั้นตีกันเช้าเย็นแน่ๆ อีกอย่างฉันแค่คิดว่า อาจจะชอบหมอนั้น ขีดเส้นใต้คำว่าอาจจะเลย”ทงเฮพูดอย่างเซ็งๆก่อนจะยกแก้วนมเย็นขึ้นมาดูด ซองมินมองเพื่อนรักแล้วส่ายหัวไปมาเบาๆ

“งั้นฉันถามอะไรหน่อยสิทงเฮ”

“อื้ม ว่ามาสิ”

“นายรู้สึกยังไงถ้าคยูฮยอนกอดนาย”

“ถามอะไรน่ะ ไม่รู้สิหมอนั้นไม่เคยกอดฉัน”

“ไม่ๆ แค่สมมุติ นายลองจินตนาการดูสิ ถ้าหมอนั้นกอดนายนายจะรู้สึกยังไง”ทงเฮดูดนมเย็นไปพลางคิดไปว่า ถ้าไอ้แปะมันกอดเราหรอ อืมม(ภาพในจินตนาการ/ชายหนุ่มร่างสูงใบหน้าหล่อกวนยิ้มอบอุ่นให้แกเขาแล้วคว้าเขาเข้า ดวงตาคู่คมสบตาคนตัวเล็กในอ้อมกอด)

“-////////////////////- คงจะเขินนิดๆมั้งเพราะคนเคยทะเลาะกันอยู่ๆมากอดกันก็คงแปลกๆ”ทงเฮเอ่ยขึ้นแล้วใช้หลอน ชัอนก้อนน้ำแข็งมาเคี้ยวแก้เขิน

“แต่หน้านายตอนนี้ไม่ได้เขินหน่อยน่ะทงเฮ นายเขินมากต่างหาก ทงเฮฟังฉันนะนายชอบคยูฮยอนแล้ว อาจเป็นเพราะนายยังฝังใจโกรธหมอนั่นอยู่มันเลยทำให้นายคิดว่านายไม่ได้ชอบหมอนั่น มันก็ผ่านมาหลายปีแล้วนะทงเฮอภัยให้หมอนั่นซะแล้วพูดกับหมอนั่นดีๆ”ซองมินพูดจบก็ลูบหัวเพื่อนรักเบาๆนี่เขาพูดมาขนาดนี้แล้วหวังว่าเจ้าเพื่อนรักคงจะคิดได้มั้งนะ

“อามินนี่ อ่า ลื้อมาอาว กาแฟเย็ง สองแก้วไปให้อาชีวอนที”

(ปล.สำเนียงป๋าอาจเป็นภาษาวิบัติไรทเตอร์ไม่ตั้งใจจะทำให้มันเสื่อมเสียแต่เพื่อสำเนียงคนจีนเลยต้องออกมาเป็นภาษานั้น)

“ฮะป๊า นั่งไปพลางๆนะทงเฮฉันเอากาแฟไปให้ชีวอนก่อน เฮ้อคงจะชวนฉันคุยยาวอีกตามเคย”

“แล้วทำไมนายปฎิเสธไปล่ะ หมอนั้นก็นะโดนฮยอกอาละวาดใส่ไปหลายหนไม่เข็ดสักที”

“คงจะยากก หมอนั้นตื้อมากๆเลย ฉันเอาไปเสริฟก่อนนะ นายนั่งไปพลางก่อนเดี๋ยวพอหมอนั่นกลับเราไปกินข้าวร้านแทนมินกัน”

“อื้ม”ทงเฮพยักหน้าหงึกๆก่อนจะก้มหน้าก้มตาดูดนมเย็นแก้วที่สองต่อไปโดยไม่ทันมองร่างสูงที่เดินหล่อมานั่งที่โต๊ะเดียวกันแล้วนั่งท้าวคางมองตนเอง

“ที่รักอ่าาา  อร่อยมั้ยเอ่ย?”

พรวดดดดดด !!!!

“-/////////--อะ ไอ้แปะ”

“คำก็แปะ  สองคำก็แปะ เรียกสามีหวานๆหน่อยสิ เช่น คยูฮยอนโอปป้าาา ~~~อะไรเทือกนั้น”

โอปป้าบ้านเตี่ยแกสิ !!!!

“ฉันไม่ใช่เมียนาย-/////////- อ อีกอย่างงง ฉันไม่ใช่ผู้หญิงด้วยที่จะมาต้องเรียกนายโอปป้าน่ะ”

คิดแล้วอยากจะเอาแก้วนมเย็นฟาดปากให้หัวแตกสักทีน่าน ยังจะมายิ้มมุมปากอีกนะเอ็ง(ไรทเตอร์/ฟาดท่าไหนน่ะพี่ทงเฮเอาแก้วฟาดปากแล้วหัวแตก?)

“ลุงฮันคร๊าบบบบบ”

“ว่าไงอาคายู  ลื้อจาสั่งอาราย ให้ว่องๆ ปาลี๊ปาลี”

“ผมขอ ชานมไข่มุก เอาแบบไม่ใส่ชา ไม่ใส่นม ไม่ใส่ไข่มุก แล้วก็ไม่ใส่น้ำนะครับบบบ”

“งั้นลื้อเอาทีนอั๊วะไปกิงแก้โรคปากวอนทีนก่อนม้าย”

“โหยยย ผมล้อเล่นครับลุง ขอชานมไข่มุกแก้วนึงครับ ไม่ต้องหวานมากนะลุงเพราะแค่มีคนหน้าหวานนั่งอยู่ตรงหน้ามันก็หวานชื่นใจมากพอแล้ว ฮ้าา~~”

ไอ้แปะเกรียนแกกล้ามากก

กล้าที่ทำให้ฉันเขินขนาดนี้-/////-

“ไอ้หย๋า พวกลื้อหวานกันจนมดจะหามร้านอั๊วะกลับจีนแล่ว รอแปปอาคายูเดียวอั๊วะชงห้าย”

คยูฮยอนพยักหน้ารับก่อนจะหันไปมองทงเฮที่เส่หน้ามองไปทางอื่นเพื่อซ่อนแก้มแดงไว้

“ว่างมากรึไงถึงได้มานั่งกระดิกหางอยู่แถวนี้” ปากก็ว่าคนอื่นปาวๆแต่สายตาไม่ได้มองคู่สนทนาเลย

“ก็ว่างน่ะสิ เตี่ยเลยบอกให้ฉันมาหาลูกสะใภ้แถวนี้กลับไปฝากสักคน”

“-/////////////- ม มะ มาหาอะไรแถวนี้แกหาผิดที่แล้ว บ้านบางแคนู้นไปหาดิ”

ที่นั้นมีแต่ปูชนียบุคคลครับลีทงเฮ คยูฮยอนมองร่างบางที่กำลังพูดขัดเขาแล้วได้แต่ถอนใจเบาๆ ขืนยังขัดเขาอยู่แบบนี้แล้วชาติไหนจะได้พาเมียกลับบ้านไปไหว้เตี่ย

“ทงเฮ”

“ทำไมไอ้แปะ?”

“เมื่อไหร่จะเลิกโกรธฉันสักที”

ใช่เมื่อไหร่กันที่คนตัวเล็กตรงหน้าจะหายโกรธเขาทั้งๆเรื่องมันก็ผ่านมานานมากแล้วแต่ยังไม่มีท่าทีว่าทงเฮจะหายโกรธเขาและหันกลับมาพูดกันดีๆเหมือนเดิมร่างสูงย้ายตัวเองจากฝั่งตรงข้ามมานั่งข้างคนตัวเล็กแทน

“นายจะหายโกรธฉันได้รึยังทงเฮ”คยูฮยอนว่าพลางเอื้อมมือใหญ่ไปกุมมือคนตรงหน้าไว้ทงเฮได้แต่ถอนหายใจเบาๆก่อนจะเอ่ยขึ้นเบาๆ

“จะให้ฉันหายโกรธคนที่ขโมยจูบแรกฉันไปตั้งแต่ตอนป.4นี้นะ”

ย้อนไปตอนทงเฮป.4

14 กพ.25xx

ด.ช.ลีทงเฮกำลังเดิ่นดุ่มๆไปหาคยูฮยอนที่ห้องของชั้นป.5คยูฮยอนสุดหล่อคนนี้กำลังโดนสาวๆรุมติดสติ๊กเกอร์รูปหัวใจอยู่ที่เสื้อหันมามองน้องทงเฮคนน่ารักที่กำลังเดินยิ้มเผล่เข้ามาหาเขา มือของคยูฮยอนยกส่งสัญณาณเป็นทำนองว่าขอทางก่อนนะ

พี่คยูฮ่ะทงเฮหิวข้าวแล้ว

งั้นไปทานข้าวกันนะ

คยูฮยอนในวัย11ขวบว่าพลางกุมมือน้องไปยังโรงอาหารและในระหว่างทางไปโรงอาหารนั้นเองมีเหตุการณ์ที่ทำให้ทงเฮต้องโกรธเขามาถึงทุกวันนี้

พี่คยูฮ่ะเมื่อกี้ทงเฮเจอฮันกาอินนูน่าด้วย รู้มั้ยฮ่ะกาอินนูน่าอ่ะติดสติกเกอร์รูปหัวใจที่อกเสื้อทงเฮด้วยนะแถมจุ๊บแก้มทงเฮด้วย-////-ทงเฮเขินจัง

กาอินนูน่าของทงเฮคือเด็กหญิงชั้นป.6สุดน่ารักเธอเป็นประธานนักเรียนหญิงขวัญใจของนักเรียนทั้งโรงเรียน ยกเว้นคยูฮยอนคนนี้

ว่าไงนะทงเฮหอมแก้มหรอ?

ฮ่ะนูน่าหอมแก้มทงเฮตรงนี้เลย

คนตัวเล็กว่าพลางใช้นิ้วเล็กจิ้มไปที่แก้มขาวๆของตน

แล้วกาอินนูน่ายังบอกทงเฮอีกว่าถ้าทงเฮเป็นเด็กหน้ารักแบบนี้ตลอดไปกาอินนูน่าจะจุ๊บปากทางเฮด้วยนะ-/////-

คำบอกเล่าของทงเฮเล่นเอาคยูฮยอนทนไม่ได้อีกแล้ว

ต้องทำให้กระจ่าง เอาให้รู้กันทั้งบาง ว่าน้องทงเฮเป็นของคยูฮยอนคนนี้

จากเดิมที่คยูฮยอนจะตั้งใจพาน้องไปโรงอาหารกลับเปลี่ยนทิศทางเดิน จุดมุ่งหมายคือ

ห้อง.ป6/1

อ้าววทงเฮคยูฮยอนมาทำอะไรที่นี่จ๊ะ

มาทำอะไรให้กระจ่างครับนูน่าดูดีๆนะ 

พูดจบคยูฮยอนก็ก้มลงจุ๊บปากแดงๆของน้องทงเฮต่อหน้าเด็กนักเรียนชั้นป.6/1 สามสิบกว่าคน

น้องทงเฮเป็นของผม นูน่าเลิกมากอดมาหอมน้องทงเฮของผมได้แล้วนะครับ

พูดจบคยูฮยอนก็ลากน้องทงเฮตัวบางออกมาจากห้องนั้นและนั้นก็เป็นเหตุการณ์ที่ทำให้ทงเฮโกรธคยูฮยอนมาถึงปัจจุบัน

“ฉันแค่อยากประกาศให้ทุกคนรู้ว่านายเป็นของฉันคนเดียว”

“แต่ฉันอายนะคยูฮยอน” ทงเฮเอ่ยชื่อคยูฮยอนออกมาครั้งแรกในรอบสิบปี

นี่ถือเป็นสัญญาณที่ดีรีป่าว

“ทงเฮ นายเรียกชื่อฉัน”

“ใช่ฉันเรียกชื่อนาย แต่ใช่ว่าฉันจะหายโกรธนายง่ายๆนะตราบใดที่นายยังไม่ทำตัวให้ฉันพอใจ”

ทงเฮหันหน้าหนีร่างสูงที่กำลังได้ใจเพราะทงเฮเรียกชื่อเขาในรอบ10ปี

คยูดีใจจัง ดวงตาคู่คมจ้องมองคนตัวเล็กด้วยแววตาหลงใหล ลีทงเฮคนน่ารักที่ทำให้เขาหลงมาตั้งแต่เด็กไม่ว่าจะเป็นดวงตาใสๆที่ชอบถลึงใส่เขามันยังดูสวย จมูกโด่งสวยที่มองกี่ที่ก็ไม่เบื่อ หรือริมฝีปากบางแดงราวกับผลเชอรรี่นั้นก็ทำให้เขารักทงเฮทั้งหมด

เอ๊ะ ปากหรอ? ร่างสูงลากสายตากลับลงมามองริมฝีปากบางที่กำลังดูดนมเย็นจ๊วฟพลันหัวสมองหื่นๆแล่นความคิดบางอย่างเข้ามาในหัว

เวลามีปัญหาก็ต้องแก้จากต้นเหตุ

และปัญหามันก็คือจูบ มันก้ต้องแก้ด้วยจูบสินะ หึหึ

“ทงเฮ”

“0.0 อะไร?”มือบางวางแก้นมเย็นลงบนโต๊ะก่อนจะกันกลับไปมองร่างสูงข้างๆ

“ในเมื่อฉันทำให้นายโกรธเพราะจูบแรก เพราะฉะนั้น”

0.0

“ฉันก็ต้องขอแก้ตัวใหม่กับจูบแรกของนายแล้วกัน”

ร่างสูงพูดจบก็รั้งเอวบางเข้ามาแนบชิดก่อนจะทาบริมฝีปากหยักลงบนกลีบปากสวยที่กำลังเย็นเฉียบจากการดื่มเจ้านมสีหวาน ลิ้นอุ่นไล้ไปมาเบาๆบนกลีบปากบางก่อนจะค่อยแทรกเข้าไปในโพรงปากอย่างช้าๆ รสชาดหวานๆหอมๆของนมเย็นที่มาจากร่างเล็กผสานกับปลายลิ้นอุ่นของร่างสูง เล่นเอาทงเฮถึงกับอ่อนระทวยในอ้อมกอด จากเดิมที่มือบางวางทาบอยู่ที่อกของเขา ตอนี้มือเล็กๆนั้นเอื้อมมาโอบรอบคอของเขาแถมรั้งท้ายทอยของเขาลงไปอีก ด้วยรสจูบที่หวานหอมนั้นทำให้ทั้งคู่ลืมว่าที่นี่มันคือตลาด

และยังมีสายตานับสิบคู่จากในร้านกำลังมองเขาทั้งคู่อยู่

แถมคนที่กำลังเดินผ่านไปมาหน้าร้านกาแฟนั้นก็มองอยู่บางรายนั้นถึงกับเดินเข้าไปนั่งเพื่อนั่งดูกันเลยทีเดียว

“ทงเฮอ่า” คยูฮยอนเอ่ยขึ้นหลังจากผละริมฝีปากออก

“หืม ”ทงเฮเองก็ตอบรับเสียงหวานดวงตาคู่สวยหวานเชื่อมแบบไม่เคยเป็นมาก่อน

“จูบนี้แก้ไขเรื่องราวในอดีตได้มั้ย”

“ได้สิ”

0.0คยูฮยอนแอบShockเล็กน้อยกับคำตอบของร่างบางแถมปฎิกริยาที่โต้ตอบกลับมาคือการกระชับอ้อมแขนที่คอ จูบนี้นอกจากเปลี่ยนอดีตได้แล้วมันยังเปลี่ยนชิวิตคนได้ด้วยหรอ

“ทำไมตัวเองทำหน้าแบบนั้นล่ะพี่คยู ไม่ชอบที่เค้าพูดเสียงหวานด้วยหรอ?”

“ป่าวชอบมากกกก แค่แปลกใจที่ทำไมทงเฮถึงเปลี่ยนไปมากในชั่วพริบตาเดียว”

“คิกๆๆเพราะจูบตัวเองไง ถ้าตัวเองจูบเขาแบบนี้ตั้งแต่ตอนป.4นะเขาคงไม่โกรธตัวเองหรอก แต่ตัวเองเล่นเอาปากตัวเองแตะปากเค้าเบาๆ แบบนั้นมันไม่เร่าร้อนเลยเค้าเลยต้องโกรธงอนเป็นธรรมดา”

ไม่ธรรมดาหรอกนะทงเฮ

10ปี เลยนะ10ปี

โกรธแค่เรื่องที่จูบแรกไม่ใช่ดีฟคิส

พระเจ้านี่ถ้าไม่ใช่ลีทงเฮคนที่เขารักจนโงหัวไม่ขึ้นนะเขาคงบอกเลิกทันทีแล้วจับโยนใส่ถังขยะรอรถเทศบาลมารับไปทิ้งแบบไม่ต้องกลับมาอีกลูกเดียว

แต่นี่เป็นลีทงเฮของเขา

เขายอมได้

-----กริ๊งงงงง ไอ้เด็กคนขี้เหร่ขายหมูรับสายหน่อยเด๊ะ ผู้ชายขายไก่สุดหล่อพ่อไม่รวยแต่ตรูรวยโทรมาว่ะน่านแกยังจะรอให้ฉันพูดจบอีก เดี๋ยวปั๊ดเอาบังตอสับหน้า รับสายเลยให้ว่องๆ---(มั่นใจว่ามันคือริงโทนมือถือ)

คนตัวสูงกดรับสายแล้วเอามือถือแนบหู ด้วยความอยากรู้ทงเฮจรึงขยับไปชิดแล้วเอาหูแนบฟังด้วย

(กว่าแกจะรับสายฉันได้นะไอ้คุณเพื่อนคยูงงง ช่วยเมียทำคลอดอยู่รึไงว่ะ)

“ทะลึ่งล่ะๆๆ ไอ้นี่โทรมากวนประสาทเตี่ยแกหรอ?”

(เดี๋ยวฉันจะเลิกสับไก่แล้วไปสับหน้าแกเดี๋ยวนี้)

“เออๆๆ มีอะไรว่ะ”

(อะไรแก ไปง้อเมียแปปเดียวลืมหน้าที่หลักแกแล้วหรอ? ที่ฉันสั่งให้ดูซองมินให้ไง แป๊ปสิป๊า ป๊าก็สับไปก่อนเด๊ะ ผมคุยอยู่)

“เออลืมว่ะเดี๋ยวดูให้” คยูฮยอนสอดส่องสายตาไปทั่วร้านก่อนจะพบกับร่างเล็กอวบที่นั่งยิ้มหน้าแหยะๆให้กับชีวอน

“โหะๆๆ อาตี๋ขายก่ายย เมียลื้อกำลังโดนน้องชายเจ้าของตลาดจีบอยู่ว่ะ โอ๊ะๆจับมือด้วยๆ อู้ๆๆจะจูบแล้ววว”

(แกว่าไงนะไอ้คยู ไอ้ขี้ตื้อนั่นอีกแล้วหรอ)

“ตามนั้นเพื่อนรัก ถ้าแก่ไม่รีบมาเมียแกมีสามีน้อยแน่ๆ”

คยูฮยอนรึบตัดสายก่อนจะหันไปยิ้มกับทงเฮ

“ตัวเองไปบอกฮยอกแบบนั้นทำไมกัน ไม่เห็นชีวอนจับมือซองมินเลยนะ อ้อไม่ได้จูบด้วย”

“เอาน่าที่รักงานนี้สนุกแน่ๆๆ”

*****
ร้านไก่ลุงลีจินกิ

หลังจากฟังคำบอกเล่าของเพื่อนรักจอมกวนฮยอกแจได้แต่กำไอโฟนในมือแน่น นี่ถ้าเขาไม่เสีย รูปซองมินที่อยู่ในเครื่องรวมถึง คลิปโป๊อีกนานา ฮยอกแจคงจะปาไอโฟนทิ้งไปแล้วว

ไอ้คุณชายขี้หลีแกอยากกินทีนไก่นักใช่มั้ย !!ได้เดี๋ยวสงเคราะห์ให้

พ่อจะจัดยำทีนไก่ชุดคอมโบ้เซต !! ศอกไก่น้ำแดง !! แถมเครื่องคื่มสีแดงคาวๆให้อีกสักลิตร!! เดี๋ยวเจอกันแน่!!

“ไอ้ตี๋ แกจะไปไหน มาช่วยฉันสับไก่ก่อน” ลีจินกิตะโกนเรียกลูกชายคนรองที่กำลังแทบจะวิ่งตัวปลิวออกจากแผง

“ไปตีพวก แมลงผู้ผึ้งที่มันบังอาจมาเกาะแกะดอกไม้ชมพูของผม!!”ฮยอกแจตะโกนกลับไปคุยกับผู้เป็นพ่อก่อนจะรีบวิ่งปรู๊ดออกไป

“ไอ้หย๋าๆๆๆแกจะไปตีคนอื่นอีกแล้วรึ  กลับมานะไอ้ตี๋!!”

“พี่อน ลูกเป็นผู้ชายนะต้องต่อยตีมั้งเป็นธรรมดา” คีย์ที่กำลังป้อนข้าวลีแทมินลูกชายสองขวบอีกคนอยู่เอ่ยขึ้น หลังจากที่สามีของตนมีท่าทีว่าจะวิ่งตามลูกชายคนรองออกไปโดยไม่สนใจลูกค้าที่กำลังรอไก่อยู่

“แต่คีย์อ่า”

“เอาน่าพี่อนคงไม่มีอะไรร้ายแรงหรอกน่าขายของเถอะ ..แทมินอ่า อ้ามๆๆนะลูกอ้ามม”

จินกิมองภรรยาของตนที่กำลังป้อนข้าวเด็กน้อยแทมิน  เขาได้แต่ถอนใจเบาๆก่อนจะพูดกับตัวเองว่า

“ลูกชายคนโตก็ติดเมีย แถมไอ้คนรองยังบ้าดีเดือด พ่อหวังว่าแทมินกับน้องวัยสี่เดือนที่อยู่ในท้องแม่คงไม่เป็นแบบพี่นะลูก”

ร้านกาแฟPink minMIN

“ซองมินครับบบบ ผมขอ mailของซองมินหน่อยสิครับบ”

“ฉันไม่ค่อย ออนอย่าเอาไปเลย”

“เฟสบุคล่ะครับ”

“อันนั้นฉันไม่เล่น”

“แล้วทวิตเตอร์ล่ะครับบ”

“ทวิตฉันปิดไปแล้ว”

ชีวอนทำหน้าครุ่นคิดอยู่พักนึงก่อนจะดีดนิ้วดัวเปาะ

“อ่า งั้นผมขอเบอร์ซองมินนะ ต้องมีแน่ๆเลย ผมขอนะครับบบบเอาไว้โทรไปหา”

“เอามือถือแกไว้โทรจองโลงตัวเองดีกว่ามั้ย!!” ฮยอกแจเดินเข้ามาในร้านพร้อมคยูฮยอนและทงเฮเอ่ยด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราดก่อนจะใช้ขายาว?ของตัวเองเตะเก้าอี้ที่ไม่มีคนนั่งใส่ชีวอนจนลูกค้าในร้านพากันแตกตื่นลุกหนีกันออกไปหมดจนเหลือแค่พวกเขา5คน

“ฮยอกแจ?”

“เออฉันเอง!! แกเป็นอะไรนักหนาว่ะมานั่งมองหน้าแฟนฉันได้ทุกวัน หน้าซองมินเหมือนแดดดี้แกมากรึไง ถึงได้มานั่งมองทุกวัน” ฮยอกแจว่าพลางดึงแขนของซองมินให้มายืนข้างเขา

“ป่าวหน้าแฟนนายเหมือนแม่ของลูกฉันมากกว่าฉันเลยชอบมอง”ร่างสูงพูดกวนประสาทแล้วหยักไหล่แถมอีก1ที

มันจะกวนกันมากไปแล้วนะไอ้คุณชาย

“ต่อยเลยๆ ต่อยเลย โอ๊ยยย เบบี๋อย่าหยิกเค้า”คยูฮยอนส่งเสียงเชียร์เบาๆจนโดนทงเฮบิดเอาเต็มแรง เรื่องไปใส่ไฟเล่าเกินจริงก็ยังไม่สะส่าง นี่ยังมายุเขาอีก(มั่นใจหรอว่าคยูฮยอนคือพระเอกทำไมพี่ยุเขาไปทั่วเลย)

“ปากแกวอนจูบฝ่าเท้าฉันมากเลยว่ะจะให้ฉันพูดอีกกี่ครั้งว่าซองมินเป็นแฟนฉัน”

“พูดกี่ครั้งก็ไม่จำหรอกก็แค่แฟนไม่ใช่เมียฉันยังมีสิทธิ์จีบ”

“โหด้านแบบนี้จูบฝ่าเท้ายังน้อยไปว่ะฮยอก ฉันว่านะจัดเต็มยำบาทาชุดใหญ่ แล้วแถมโปรโมชั่นเสริม กินสบายนอนห้องแอร์แถมฝาปิดแบบแน่นหนาแล้วตอกตะปูชั้นดีให้เลยดีกว่าว่ะ”

คยูฮยอนยังคงยุเพื่อนรักจนซองมินทนไม่ไหวหันมาถลึงตาใส่

“แล้วถ้าฉันบอกว่าซองมินคือเมียฉันล่ะ”ซองมินถึงกับหน้าแดงซ่านกับคำพูดของฮยอกแจ

“เหอะไม่เชื่อ ใครๆก็พูดได้ว่ะ”

“เฮ้ย ไอ้นี่นิ ต้องให้เขากดกันให้แกดูเลยหรอว่ะแกถึงจะเชื่อ”

คยูฮยอนเองก็ไม่สนใจแล้วว่าซองมินจะถลึงตาใส่เขาหรือทงเฮจะบิดเอวเขาจนเนื้อเขียวแค่ไหน ไอ้หมอนี่มันเหลืออดจริงๆ

“พอเถอะว่ะคยู” ฮยอกแจปรามเพื่อนรักก่อนจะหันไปจ้องหน้าชีวอน

“ถ้าแกไม่เชื่อฉันจะเ อาอะไรให้แกดู รับรองแกวิ่งกลับไปเก็บค่าเช่าแผงแทบไม่ทัน หึหึ”

“โอเคๆ ฮ่าๆฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่านายจะเอาอะไรมาให้ฉันดู”ฮยอกแจมองชีวอนที่กำลังยักไหล่แบบสบายๆ หึ เดียวแกจะได้รู้ซึ้งของจริงว่ะ

ฮยอกแจกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะดึงร่างของซองมินเข้ามาใกล้ ริมฝีปากหน้ากดจูบเบาๆที่แก้มใสก่อนจะกระซิบข้างหูซองมิน

“ทนอายแปปนึงนะที่รัก สามีจะทำให้มันประจักษ์ จะได้เลิกยุ่งกับซองมินสักที เฮ้ยย ชีวอนแกจับตามองดีๆนะ”

 พูดจบมือหนาของฮยอกแจดึงคอเสื้อของซองมินลงมาจนเผยให้เห็นตรงเนินผิวขาวๆของซองมิน ที่มีรอยแดงเพราะรอยกดจูบบริเวณนั้นประมาณสี่ห้ารอยชีวอนถึงกับตาโตด้วยความตกใจเพราะคาดไม่ถึงว่าฮยอกแจจะกล้าทำมันจริงๆขนาดคยูฮยอนกับทงเฮยังอ้าปากค้าง ฮันคยองเองที่พึ่งกลับจาร้านขายของชำถึงกับแทบม้วนเสื่อกลับจีนเลยทีเดียวเมื่อเห็นลูกชายตัวเองยืนหน้าแดงให้แฟนมันเปิดคอเสื้อจนเห็นไปถึงไหนต่อไหน แถมที่ตัวลูกชายเขายังมีรอยแดงๆเพราะเรื่องอย่างว่าอีก นี่แสดงว่า ไอ้เสียงง อ๊ะๆๆ ตุบๆตับๆ ที่ดังลอดออกมาจากห้องซองมินเมื่อคืนมันคือต้นเหตุของรอยนี้เองหรอ โฮกกป๊าจาเป็นโลมมม

 “ตรงนี้แค่น้ำจิ้มว่ะ ของจริงอยู่ตรงนี้”

พูดจบมือหนาจับชายเสื้อของคนตัวอวบที่ยืนอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี มือหนาถลกชายเสื้อขึ้นเผยให้เห็นรอยแดงเดียวกันนับ10กว่ารอยที่แผ่กระจายไปทั่วหน้าท้องขาวเนียนแถมยังมีอีก2 -3 รอยที่หายเข้าไปในขอบบ็อกเซอร์ตัวสีชมพู เห็นแค่นี้ก็น่าจะรู้แล้วนะว่าลองรอยมันหายเข้าไปในกางเกง อะไรๆมันเกิดขึ้นไปบ้างฮยอกแจปิดเสื้อลงเหมือนเดิมก่อนจะโอบกอดซองมินไว้หลวมๆ

“พูดไม่ออกเลยหรอ?55 รู้ไว้ซะที่ไม่ยอมบอกไปแบบนั้นเพราะว่าฉันยังให้เกียรติซองมิน รู้แบบนี้แล้วแกน่าจะรู้นะว่าต้องทำไงต่อไป”

“เออ ฉันรู้แล้ว เหอะ ซองมินครับ ผมไปล่ะขอบคุณสำหรับมิตรภาพดีๆที่เคยมีให้ผม แต่เห็นทีเราจะไปกันไม่ได้แล้ว เราเลิกกันเถอะครับขอให้มีความสุขกับไอ้หน้าไก่นั่นนะครับบ”ชีวอนพูดทิ้งท้ายไว้ก่อนจะรีบวิ่งออกจากร้านไป ซองมินได้แต่ยืนงงงวย

ฉันไปคบกับมันตอนไหนห๊ะ หรือมันมองหน้าท้องฉันจนเบลอ

“อาฮย็อกอ่า ทำไมลื้อทำกับลูกอั๊วะอย่างนี้ ถ้าอามินนี่ท้องก่อนแต่ขึ้นมาล่ะ อั๊วะอายคงงง”

“ผมขอโทษครับป๊าฮัน แต่ผมรักลูกป๊ามากเลยนะครับ” ฮยอกแจเดินจูงมินเข้าไปหาฮันคยอง ซองมินเองก็กอดป๊าของตัวเองอย่างอ้อนๆ

“ป๊าอ่า ผมขอโทษนะ ฮ่ะอย่าโกรธพวกเราเลยนะ” คนเป็นพ่อพอโดนลูกรักอ้อนเข้าหน่อยก็ใจอ่อนลง มือหนาของชายกลางคนลูบหัวลูกชายสุดรักและแฟนของลูกชายอย่างเอ็นดูก่อนจะดึงทั้งคู่มากอด ทงเฮมองภาพตรงหน้าด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มต่างกับคยูฮยอนที่ดูเรื่องนี้เหมือนละครหลังข่าวไปซะงั้น

“เบบี๋ดูสองคนนั้นดิ เดินจูงมือกันไปหาผู้ใหญ่ฝ่ายเคะราวกับจะไปขอขมาที่ทำลูกเขาท้องแน่ะฮ่าๆๆๆๆ”

“ตัวเองอ่า ผู้ชายเหมีอนกันจะท้องได้ไงกัน???”

“ท้องได้สิจ๊ะ ก็ท้องให้รับ ทับให้ร้องไง อยากลองดูบ้างมั้ยจ๊ะเบบี๋ สนุกน๊า”

คยูฮยอนบีบจมูกคนรักก่อนจะโอบกอดเอาไว้หลวมๆ

“-////////////////- ทับให้ร้องง อ๊าเค้าอยากลองงง ไปทับกันนะตัวเองง ไปทับกันจะได้ตามทันคู่นู้น” ทงเฮส่งยื้มหวานตาเชื่อมให้กับคนรัก ร่างสูงมองใบหน้าของคนขี้อ้อนไม่ว่าจะมองใบหน้านี้สักกี่ครั้งก็มีแต่คำว่าหลงใหล

“ได้สิเบบี๋ คืนนี้เปิดหน้าต่างรอพี่ไว้นะพี่จะปีนไปทับ”

“ส่วนน้องก็จะเปิดรับ รอพี่ขึ้นมาทับให้น้องร้องงงงง”

จบแล้วจ้า ซะเมื่อไหร่ คึคึ อยากรู้กันมั้ยว่าคิบอมที่พึ่งอกหักหายไปไหนแล้ว

 ร้านเตี๋ยวหนูเรียววว(เย่ชวนชิม)

“พี่เย่จ๋า เตี๋ยวสองชามโต๊ะ4”

“ได้ครับน้องเรียว” ร่างสูงของชายชื่อชื่อว่าคิมเยซอง พ่อชื่ออน แม่ชื่อคึย์กำลังช่วยแฟนสุดที่รักเสริฟก๋วยเตี๋ยวไปตามโต๊ะ(จินกิ///ลูกดีเด่นนนงานพ่อไม่ช่วยช่วยงานเมีย)

“เหนื่อยมั้ยจ๊ะพี่เย่” เรียวอุคถามขึ้นชายคนรักเดินถือถาดเปล่าๆเข้ามาหาตน มือบางหยิบผ้าขนหนูสีขาวซับเหงื่อให้แฟนคนดีของตัวเอง

“เพื่อน้องเรียวแค่นี้พี่ไม่เหนื่อยหรอกจ๊ะ”

“ปากหวาน” เรียวอุคบิดแก้มขาวของแฟนเบาๆ ก่อนจะหันไปใส่ใจคิบอมที่กำลังเดินดุ่มๆเข้ามาที่ร้าน

“รับอะไรดีล่ะคิบอม”

“น้ำใบบัวบกแก้วแก้วนึง/น้ำใบบัวบกแก้ว”

คนแก้มป่องกำลังจะหันไปมองเสียงปริศนาที่ดันมาสั่งน้ำใบบัวบกเหมือนกัน คิบอมหันไปมองอีกคนที่ดันมาสั่งเครื่องดื่มแก้ช้ำในเหมือนเขา แต่ทว่าพอเห็นใบหน้าคนนั้นชัดๆแล้วคิบอมถึงต้องหลุดชื่อคนคนนั้นออกมา

“ชีวอน!!!”

ใช่ ชีวอน!!! นี่มันชีวอนแฟนเก่าเขา

“คะ คิบอม”

“ทำไมน้องมินที่ร้านชานมไม่แยแสนายแล้วหรอ?ถึงได้มาซดน้ำใบบัวบก”คิบอมเอ่ยก่อนจะเดินหนีออกมามันจะอะไรกันนักหนานะวันนี้อกหักมาไม่พอ ยังมาเจอแฟนเก่าเฮงซวยอีก

 “คิบอมอ่า คิบอมจ๋า”

“เรียกทำไม?”

“ง่า อย่าโหดนักสิกลับมาคุยกันเหมือนเดิมเถอะนะ”

“จะให้ฉันกลับไปคุยดีๆกับคนที่มันบอกเลิกฉันแบบไม่มีสาเหตุหรอ ฝันไปเถอะชเวชีวอน”

คิบอมว่าพลางรีบสาวเท้าเดินหนีชีวอนที่กำลังเดินตามเขามาต้อย ไอ้แฟนเก่าเฮงซวย ฉันอุส่าห์ยอมไปเคะให้นายแต่นายกลับมาบอกเลิกฉันอย่างไม่มีเหตุผลอย่าหวังว่าฉันจะกลับไปเคะให้นายอีกไม่มีทางว่ะ

“เพราะพี่คังอิน!!!” คิบอมชะงักเมื่อได้ยินชื่อพี่ชายตัวเองอยู่ในประโยค

“พี่คังอินเกี่ยวอะไรด้วย”

ชีวอนเดินไปหยุดตรงหน้าคิบอม

เอาไงเอากัน!!!

“พี่คังอินต้องการให้ฉันเลิกกับนาย เพราะถ้าฉันไม่ยอมเลิกพี่คังอินจะพาส่งไปอเมริกา และไม่ให้กลับมาเกาหลีอีก”

..

..

“เพราะฉันกลัวที่จะไม่ได้เห็นหน้านายอีกเลยจำเป็นต้องเลิก รู้มั้ยฉันปวดใจมากแค่ไหนเวลาเห็นนายยิ้มให้คนอื่นทั้งๆที่รอยยิ้มนั้นเคยเป็นของฉัน”

..

..

..

“คิบอมฉันคิดถึงนายมากนะ ถึงแม้ว่าฉันจะไปจีบคนอื่น แต่นายรู้มั้ย.......ในใจฉันมันมีตะ...”

คำพูดของชีวอนขาดหายไปเมื่อกลีบปากสวยทาบกลีบปากของเขาอย่างแผ่วเบาแล้วค่อยๆผละออก

“ฉันเข้าใจมันแล้วล่ะชีวอน ฉันเองก็คิดถึงนาย”

คิบอมเอ่ยขึ้นก่อนเขาจะโผเข้ากอดร่างสูงอย่างคิดถึงชีวอนเองก็ยิ้มดีใจที่คิบอมยอมเข้าใจเค้าแล้ว ร่างสูงผละออกจากอ้อมกอดก่อนจะจ้องหน้าอีกคน

“กลับมาคบกันมั้ยคิบอม”

“อื้อ เอาสิ”

คิบอมส่งยิ้มจนตาปิดให้ชีวอนก่อนจะโผเข้ากอดกันอีกครั้ง

....แต่

“ไอ้ชีว๊อนนนน ใครใช้ให้แกกอดน้องฉันห๊ะ”

“พี่คังอิน/พี่คัง”

ร่าสูงใหญ่ของพลทหารเก่าตะโกนมาแต่ดูท่าทางว่าความรักของเขาจะโดนกีดกันอีกแล้ว

“คิบอมนายรักฉันใช่มั้ย”

“รักสิ”

“งั้นพร้อมมั้ย”

“ห๊ะ พร้อมอะไร?”

“หนี หนีไปด้วยกันเถอะ เรารักกันแต่โดนไรท์เตอร์รังแกด้วยการส่งพี่คังอินมาขัดขวางแบบนี้ หนีกันเถอะคิบอมอ่า”

“งั้นจะรออะไรล่ะ” คิบอมหันไปมองชายคนรักก่อนจะกระชับมือที่จับกันไว้แน่น

“วิ่งงงงง!!! !!! !!! ”

 “เฮ้ยยย พวกนายจะวิ่งไปไหนนนนพาน้องฉันกลับมานะ!!! !!! !!! ”

------------------------------ The end--------------------------------

แถมเล็กน้อย

“อ๊ะ !!”

.

“อื้ออ”

“รู้สึกดีมั้ย”

“อ่าดี ตรงนั้นล่ะ”

“แบบนี้หรอ?”

“อื้มแบบนั้น ซี๊ดดดดด”

“อ๊าาาา”

 “เฮ้ย ไอ้คยูแกเลิกทำเสียงทุเรทๆชวนคิดลึกแบบนั้นได้มั้ยว่ะ”

“ก็มันเจ็บนี่หว่า”คยูฮยอนว่าหันไปออเซาะอ้อนแฟนตัวเองต่อ

“เบบี๋อ่าเค้าระบมไปทั้งตัวเลยนะ ”

“แล้วใครให้ตัวเองไปบอกฮยอกแบบนั้นล่ะ ดีนะซองมินแค่ฟาดกระบองคู่ไปที่ตัวถ้าเข้าหัวนี่เค้ามีสามีเอ๋อแน่ๆๆ” ทงเฮว่าพลางนวดไปตามตัวคนรักให้หายปวด

“นี่ฉันออมมือไปมากแล้วนะ นายเลยเจ็บแค่นี้มีอย่างที่ไหนหาว่าฉันจูบกับชีวอน ”

ซองมินที่กลับมาจากยกกาแฟไปให้ลูกค้าเอ่ยขึ้น ก่อนจะค่อยๆทรุดตัวลงนั่งข้างฮยอกแจ

“ยังดีที่เป็นซองมิน ถ้าเป็นฉันแกได้นอนห้องแอร์พร้อมตะปูตอกปิดอย่างดี”

“เออ เอากันเข้าไปไอ้สามีภรรยาขาโหด  เบบี๋จ๋าพาพี่ไปใส่ยาที่บ้านนหน่อย”

“ใส่ยาหรีอทำอะไรกันแน่ว่ะไอ้เพื่อนรัก ทงเฮอย่าตามมันไปนะ มันจะปล้ำนาย”

ฮยอกแจเอ่ยเตือนทงเฮผู้ใสซื่อ(ดูท่าทางคยูจะไม่ได้บอกนายสินะว่าคนใสซื่อของนายอยากดีฟคิสตั้งแต่ป.4)ที่ทำท่าจะคล้อยตามพาเพื่อนรักกลับบ้าน

“ตัวเองจะปล้ำเค้าหรอ? !!! !!!” ทงเฮเอ่ยขึ้นพลางลุกขึ้นยืน

“จะ จะใจเย็นเบบี๋ถ้าเบบี๋ไม่พร้อมเค้าไม่ทำหรอก”

“ใครบอกไม่พร้อมกัน ยังจะนั่งงงอีกตัวเองลุกสิ ”

“คระ ครับลุก”

“โอ้ยยย ขัดใจอ่ะลุกแล้วก็พาเค้าไปไปบ้านตัวเองสิ  ยังจะยืนนิ่งอีก?ยิ่งช้ายิ่งเสียเวลาไปหลายรอบนะ”

ทงเฮว่าพลางฉุดกระชากลากถูร่างสูงที่ตอนนี้กำลังยืนลิงโลดด้วยความดีใจออกจากร้านกาแฟ

“ทงเฮนายจะพาคยูฮยอนไปไหนนะ”

“ฉันอยากร้องจะแย่แล้ววพวกนายอย่าขัดสิ”

ทงเฮปล่อยแขนคยูฮยอนก่อนจะหันไปเท้าเอวมองฮยอกแจและซองมิน

“ร้องบ้าอะไรของนายน่ะทงเฮ เฮ้ยไอ้คยูเด็กแกเป็นอะไรไปว่ะ”

คยูฮยอนส่งยิ้มให้เพื่อนรักก่อนจะช้อนตัวแฟนตัวเล็กขึ้นมาอุ้มท่าเจ้าสาว  ทงเฮส่งยิ้มหวานให้กับคยูฮยอนก่อนจะหันไปพูดประโยคหนึ่งให้ซองมินและฮยอกแจได้อ้าปากหวอเล่น

“ฉันไม่ได้เป็นบ้าอะไรหรอกฮยอกแจ ซองมิน ฉันแค่กำลังจะเป็นเมียของสุดที่รัก พวกนายเลิกขัดฉันสักที ฉันจะได้ไปเสียตัว ”

-------------------------------------------------จบเถอะจะ5555---------------------------------------------------

ปล.จบสักทีใช่มั้ยค่ะ55555 ขอบคุณที่ติดตามนะค่ะถ้าใครอยากอ่านแบบฉบับขยายบอกนะเดี๋ยวไม่แน่เแปะขายหมูกับแฟนขายปลาอาจคัมแบค )
ปล.2พรุ่งนี้ไรท์เตอร์เปิดเรียนแล้ววล่ะ

มาแก้คำผิดค่ะ